Mannen Huilen niet ... HOEZO???
Gevoelens en emoties zijn er altijd. Verdriet is namelijk een gezonde uitingsvorm voor ons als mens. We laten het verdriet alleen heel verschillend aan de buitenwereld zien en zijn geneigd om er een etiket van goed of fout op te plakken.
Misschien leeft er in jou, bewust of onbewust, ook een overtuiging dat het not done is als een man huilt. Het idee of dat wel of niet kan heeft onder andere te maken met overtuigingen en ervaringen die jij eerder hebt opgedaan rond dit thema.
Invloed vanuit het verleden
Hoe je omgaat met verdriet wordt vooral bepaald hoe er vroeger bij jou thuis met verdriet werd omgegaan.
Als ik kijk hoe dat bij mij is gegaan, dan moet ik constateren dat ik in mijn hele jeugd mijn vader geen traan heb zien huilen. Er was een duidelijke stelregel: ‘Echte mannen huilen niet’. Klaar!!!! Einde discussie.
Ik heb in een eerder blog wel eens beschreven dat het ontkennen van verdriet tot in het uiterste in ons gezin werd doorgevoerd. Toen mijn oudste broer om het leven kwam door een auto-ongeluk, was er zeer zeker verdriet in ons gezin. Echter, mijn vader liet geen traan zien. Zelfs bij de crematie werd mij als jong meisje verteld door hem: ‘We huilen niet, dat zou je broer niet gewild hebben’. En dus leerde ik als jonge vrouw van 15 jaar, dat huilen iets is wat je niet doet en al zeker niet in het openbaar.
Nieuwe visies geven nieuwe ervaringen en nieuwe keuzes
Ik neem even heel bewust een sprongetje in de tijd. Een periode waarin ik veel heftige ervaringen achter de rug had, zoals een ernstige ziekte, verlies van werk en eigen bedrijf, het overlijden van mijn oma en moeder en een scheiding na 18 jaar huwelijk. Het roer moest om. Ik startte met mijn eerste opleiding over NLP. NLP is een communicatiemethodiek, die er onder andere voor zorgt, dat je meer inzicht krijgt in de ‘onbewuste processen’ die er bij ieder mens spelen. Dus simpel gezegd: ‘Waarom doe je wat je doet?’
Het open frame
Naast een heleboel theorie en eigen ervaringen over communicatie, was er iedere ochtend in deze opleiding ook een vast onderdeel en dat heette ‘Het open frame’. In het open frame kon iemand uit de groep naar voren komen en een ervaring delen. Opvallend was, dat met name vrouwen hier gebruik van maakten. Heftige thema’s werden als groep beleefd. Iedere keer moest ik zelf ervaren hoe de verhalen, waarbij verdriet naar voren kwam, mij triggerde en ik steeds meer mijn best moest gaan doen om die emoties ‘onder controle’ te houden. Rondom verdriet had ik de overtuiging vanuit het verleden dat ‘echte mannen niet huilden’, maar ik ging nog een stapje verder, want ik vond ook dat ‘sterke vrouwen zich vooral groot moesten houden en moesten doorgaan’, ongeacht wat er ook gebeurde in het leven. Dat had ik dus gedaan in mijn leven, werd ik mij pijnlijk bewust. Vele kleinere signalen van het lichaam had ik genegeerd. Pas toen ik echt niet meer kon en er als het ware een flatgebouw bovenop mij neerknalde was het moment gekomen dat even het licht uitging. Achteraf gezien zie ik dit als één van de grootste leerervaring van mijn leven.
Nu even terug naar het open frame…
Het moment dat de eerste man naar voren kwam om zijn verhaal te delen met de groep, zal ik niet snel vergeten. Deze man had de moed verzameld om vanuit zijn hart een stuk van zijn leven met de groep te delen. De groep luisterde aandachtig. Het maakte een gigantische indruk op mij. Ik zag dat andere mannen geraakt werden. Dat zorgde bij mij, enerzijds voor verwarring en anderzijds voelde ik, dat er iets in mij werd geopend. Dat gevoel was heel bijzonder. Er ging werkelijk een deurtje bij me open. Ik voelde intens met deze mannen mee en wist uit eigen ervaring wat voor klus het was om die emoties altijd maar verborgen te moeten houden.
Als er één schaap over de dam is, volgen er meer
Het effect van deze moedige man die naar voren was gestapt was, dat er daarna steeds meer mannen kwamen die hun verhaal deelden. Ik kon met eigen ogen zien en ervaren wat het met hen deed en wat voor ontlading er kwam, nadat zij uiting hadden gegeven aan hun emoties. Het was een fascinerend proces. Ze werden nu eindelijk gezien en eindelijk gehoord en wat maakte DAT een verschil! Om dit effect te kunnen bereiken was er veel veiligheid nodig en dat was er inmiddels. Als groep deelden we veel en er kwam werkelijke verbinding met elkaar op een andere, diepe laag.
En zo kwam er ook een dag, dat ik genoeg veiligheid en vertrouwen had verzameld om voor de groep mijn levensverhaal voor een stukje te delen. Het is een groot geschenk geweest en heeft de beweging om te veranderen werkelijk in gang gezet. Met grote dankbaarheid denk ik eraan terug.
Deze nieuwe ervaringen en vele opleidingen verder, hadden mij zoveel kracht en moed gegeven dat ik een nieuwe stap durfde te maken en in 2003 mijn praktijk Jomare startte. Vanuit een diep innerlijk weten, wist ik dat ik dit te doen had.
Primaire en secundaire emoties
In de loop van de jaren is het aantal mannen die komen voor life coaching enorm toegenomen. Momenteel vormen ze zelfs de meerderheid. Ik ken hun sabotagetechnieken die worden toegepast om vooral weg te gaan bij de emotie. Deze trucjes worden doorzien en bewust gemaakt op een respectvolle en liefdevolle wijze. Ook humor speelt hierin een belangrijke rol. Het vraagt om heel veel veiligheid en vertrouwen en vooral authenticiteit en ontwikkeling van empathie.
Wat is hoor, zie en ervaar, is dat mannen de emoties wel naar buiten brengen, maar dat dit eerder wordt geuit vanuit boosheid en frustratie dan vanuit verdriet. Er wordt veel schaamte rond dit onderwerp ervaren bij mannen. Dat komt ongetwijfeld voort uit de angst om dan aangezien te worden als een softie of een watje of iets dergelijks.
Vanuit schaamte en angst wordt het zogenaamde primaire gevoel, namelijk het verdriet, onderdrukt en komt daar de andere emotie, namelijk de boosheid, voor in de plaats. Het verdriet is als het ware ondergronds gegaan en is op die manier een secundaire emotie geworden.
Op die manier lijkt het zo te zijn dat iemand boos is, maar is in werkelijkheid verdrietig. Dat is vooral voor partners, familieleden en collega’s een verwarrende uitingsvorm, waar niet altijd adequaat doorheen geprikt wordt. Dat resulteert dan weer in nog meer onbegrip, waardoor er leegte en eenzaamheid bij mannen wordt ervaren op een diepe laag, omdat ze geen erkenning krijgen. Veel mannen gaan dan nog harder werken en zich bezig houden met nog meer klussen, om maar niet te hoeven voelen wat er werkelijk speelt. Zo ontwikkelen ze een behoorlijk muurtje om zich heen en geven aan mij aan, dat ze het gevoel hebben dat ze het nooit goed genoeg doen in de ogen van een ander.
Verborgen verdriet
Als je werkelijk met mannen in contact gaat en verder gaat kijken, dan kun je niet anders constateren dat er veel meer schuilgaat achter de diverse maskers en uitingen van boosheid en frustratie. Mannen willen ook gehoord worden en ook vernemen uit hun directe omgeving dat ze er toe doen. Een compliment is dus vaak meer dan welkom. Ook al vinden veel mannen het nog niet makkelijk om het compliment werkelijk te ontvangen. Laten we alsjeblieft in zijn algemeenheid meer begrip tonen! Achter de grootste schreeuwer, zit vaak een heel klein angstig mensje. Een mensje dat zo graag gezien en gehoord wil worden. Laten we luisteren!!! Luisteren zonder te gaan redden, want dat is niet wat deze mensen willen. Die kunnen zichzelf uitstekend redden en laten zich ook niet redden. Leer te luisteren vanuit empathie en geef hen de erkenning dat ook ZIJ ERTOE DOEN!!! Het zal de wereld in zijn totaliteit een stuk vrediger en menselijker maken.
Stuk eigen ervaring van ongeveer 8 jaar geleden
Op een dag besloot ik onverwachts om naar mijn vader te gaan in het verpleegtehuis. Hij had onlangs een beroerte gehad en was aan het herstellen. Ik besloot om buiten de bezoektijden te gaan. Ik zocht de kamer op waar hij lag en bleef in de deuropening staan kijken. Een verpleegster maakte zijn bed op en mijn vader zat in een rolstoel met zijn rug naar mij toe. Hij was aan het vertellen over het verleden. Ik besloot om te luisteren. De verpleegster had mij wel gezien en knikte vriendelijk. Mijn vader had niets in de gaten. Ik hoorde hem praten over zijn kinderen. Die speciale woorden had ik nog nooit uit zijn mond gehoord. Het raakte me diep en ik kon sinds lange tijd weer een stuk liefde voor hem voelen. De verpleegster reed de stoel naar het bed en hielp mijn vader het bed in. Op dat moment, besloot ik om tevoorschijn te komen. Mijn vader keek me vol verwarring aan, alsof hij middenin een droom terecht was gekomen. En zoals alleen mijn vader iemand verwelkomt zei hij: ‘Verrek, kijk nou toch’.
Ik pakte een stoel en ging naast het bed zitten. We keken elkaar aan. Er viel een stilte en dat liet ik even bewust gebeuren. Het gaf een opening voor mijn vader om iets te zeggen. ‘Het is klote hier Joke’, vertelde hij me. Ik knikte begripvol. Ik voelde hoe vernederend hij het vond om nu afhankelijk te zijn van hulp. Hij vertelde mij wat er had plaatsgevonden, toen hij eerder op de dag naar de wc had gewild. Met een harde, boze stem vertelde hij zijn verhaal. Er was geen verpleegster gekomen, toen hij had gebeld om hem te helpen. En uit pure frustratie had hij toen maar in zijn bed geplast. Hij zou ze wel een lesje leren! Hij raasde en tierde en ik bleef rustig bij zijn bed zitten en luisterde. De man die niet kwetsbaar wilde zijn en al helemaal zijn verdriet niet wilde voelen, brak nu van binnen. Een gevecht in hem werd voor mij zichtbaar en voelbaar.
Laat de LIEFDE stromen
Vanuit een diep gevoel van empathie, besloot ik, om even dichterbij hem te zijn en vroeg of het oké was als ik even bij hem op bed ging zitten. Hij knikte. Ik pakte zijn hand vast en keek hem liefdevol in de ogen aan. De impact van dit moment laat zich niet makkelijk beschrijven, maar het was heel intens voor beiden. We keken elkaar aan en er stroomde voor het eerst een traan over zijn wang. Het was de mooiste traan die ik ooit heb gezien en gevoeld. Alle overtuigingen, alle poppenkast, alle angst, al het geschreeuw…alles was verdwenen voor een paar seconden. Er was alleen maar onvoorwaardelijke LIEFDE. Een gevoel van intense verbinding en heling was een feit.
Het is een moment geweest waar later nooit meer over is gesproken, maar het heeft me geleerd, om verder te kijken naar mensen die veel bombarie maken en overal een mening over hebben en eigenlijk ten diepste zo vreselijk bang zijn. Het feit dat wij samen de Liefde weer lieten stromen, gaf zoveel rust en heling. Ik koester het moment nog steeds en weet nu zo goed wat Liefdevolle aandacht kan doen.
Vond jij dit een herkenbaar blog? Heb jij ook soortgelijke ervaringen opgedaan? Herken je de kracht van onvoorwaardelijke Liefde? Ga jij de eventuele schaamte voorbij? Zou je het fijn vinden om na het lezen van dit blog te reageren? Stuur dan een mail naar: joke@jomare.nl. Ik lees heel graag je reactie.
Ben je geïnteresseerd in Life Coaching, Bedrijf coaching, Kinder coaching of Relatie Coaching? Kom dan eens vrijblijvend kennismaken. Vul het contactformulier in op de website https://www.jomare.nl/contact, dan maken we een afspraak.
Boekentip: Troost van Riekje Boswijk-Hummel.
Ken je iemand die dit blog goed kan gebruiken, voel je dan vrij om het door te sturen!
Hieronder vind je een aantal onderwerpen waar mannen in de coaching zoal mee bezig zijn:
• Het effect van een scheiding • Wel/niet of nauwelijks de kinderen zien na een scheiding • Miskramen/overlijden van een kindje • Eenzaamheid en je niet begrepen voelen • Pesterijen van vroeger die nog steeds negatieve effecten hebben op de werkvloer nu • De druk en de financiële verantwoordelijkheid om voor een gezin te zorgen • Druk van eventuele alimentatie • De taak om voor zieke ouders te zorgen, na werktijd • Miscommunicatie en conflicten • Het verliezen van een dierbare • De worsteling om uit een burn out te blijven • Thema’s als schuld en schaamte • En mijn lijst kan eindeloos aangevuld worden.