Ben jij je emoties of zit het anders in elkaar?

Vrij veel mensen hebben het gevoel dat ze gevangen zitten in hun eigen geest en identificeren zich met hun gedachten en emoties die ze ervaren. Het is goed om je te realiseren en je werkelijk bewust te worden dat jouw eigen gedachten en overtuigingen bepalen hoe jij je voelt, wat je doet en denkt wat mogelijk is.
Zou het niet mooi zijn als je nog meer bewustzijn en inzicht kunt ontwikkelen, zodat oude overtuigingen en emoties losgelaten kunnen worden en je snapt dat jij je er niet mee hoeft te identificeren? Dat bijvoorbeeld vergeving iets wordt waardoor jij jezelf kunt bevrijden uit de zelfgecreëerde gevangenis?

Boos, heel boos zit hij voor me. Met een paar ogen als vuurkanonnen kijkt hij me aan. Ik laat een stilte vallen en merk bij mezelf hoe ik mijn hart naar hem open. ‘Wat is er in het leven gebeurt bij deze man dat hij zo vol boosheid zit en een taalgebruik gebruikt wat er niet om liegt?’, vraag ik mij rustig van binnen af, terwijl ik contact met hem maak. ‘Wat is er gebeurd wat hem zó heeft geraakt en waardoor hij nu zó gevangen zit in zichzelf?’.
Zijn ogen vinden plotseling mijn ogen. We ontmoeten elkaar. We ontmoeten elkaar werkelijk in de pijn en de boosheid die er is. Het is voelbaar. Hij kijkt weer weg en wil gaan praten. ‘Stttt’, zeg ik liefdevol. ‘Zeg maar even niets meer. Het is oké. Observeer maar wat er zich afspeelt in je lichaam, zonder er een oordeel aan te geven.’

Ik zie zijn verwarring. ‘Hoezo voelen? Mijn hemel, dat is nieuw, hoor ik hem als het ware denken.’ ‘Toe maar’, moedig ik hem aan. ‘Voel maar van binnen wat er speelt.’ Hij kijkt me weer aan. Ik knik bevestigend en glimlach hem toe. ‘Doe het maar, voel maar van binnen wat gehoord wil worden.’

Heel voorzichtig zie ik hem naar binnen keren. Dan kijkt hij me daarna meteen weer aan. ‘Ja, heel goed’, moedig ik hem aan. ‘Blijf er maar even bij en blijf dit keer maar uit de verhalen. Alleen even voelen, alleen even helemaal aanwezig zijn bij jezelf.’ Mijn stem vertraagt zich nu en hij volgt mijn aanwijzingen vol concentratie. Het is een mooi moment van overgave.

“Vaak is boosheid stil verdriet,
dat wanhopig op bevrijding wacht.”

‘Kun je voelen wat er is van binnen?’ vraag ik hem na een poosje. Hij knikt. ‘Ik voel dat het drukt op mijn borst. Het voelt daar gespannen aan’, zegt hij. Ik knik. ‘Heel goed, blijf er maar rustig bij. En wat voel je nog meer?’ moedig ik hem aan.
‘Ik voel alsof daar een klein jongetje verscholen in een hoekje zit en zich heel alleen en eenzaam voelt’. Ik knik wederom en toon mijn empathie. Hij zoekt verder en voelt de leegte die er is en de enorme vermoeidheid. Hij kan er nu goed bijblijven en het is fascinerend hoe intens hij nu met zichzelf bezig is.

‘Hoe is dat om daar nu even samen bij stil te staan?’ vraag ik hem. Hij lacht en zegt: ‘Eerst wat onwennig, geef ik eerlijk toe. Dit doe ik eigenlijk nooit. Vind het altijd zo’n kinderachtig gedoe dat voelen. Ik vind dat ik gewoon verder moet en niet moet zeiken.’ We lachen nu samen. Ik zie hem ontspannen. Het is een mooi moment om even op adem te komen.
‘Ja, zo hebben we dat destijds besloten’, zeg ik dan. Hij lacht terug en zegt: ‘Jeetje zeg, dit voelt echt eigenlijk heel oké.’ Ik knik wederom en zeg lachend terug: ‘Moet niet gekker worden hoor!!!’
Hij kijkt me met glimmende pretoogjes aan en gaat wat verzitten in zijn stoel. Het is prachtig om te zien hoe anders deze man nu uit zijn ogen kijkt.

Hulpbronnen inschakelen voor de heling

‘Is het voor jou oké, vraag ik, dat je je hand eens op je plek legt waar je net zoveel spanning voelde?’ Hij knikt en legt zijn hand op het borstgebied. Zelf leg ik mijn hand op mijn hart en adem er rustig naar toe. ‘Kun je de warmte van je hand voelen?’ vraag ik hem. Het is mooi hoe hij checkt of hij dat kan voelen. ‘Ja’, zegt hij dan. ‘Mooi’, stimuleer ik hem. ‘Adem maar eens in en breng je adem maar naar je hand. Vul die plek met de helende energie die jij nodig hebt. Dat kan liefde zijn, dat kan warmte zijn…vul maar in wat jij daar nodig hebt.’

Met alle aandacht volgt hij nu zijn ademhaling en geeft de plek met iedere inademing de heling die het nodig heeft. Er heerst een prachtige serene energie in de kamer. Dit zijn prachtige momenten waarin iemand mag ervaren wat de kracht van vertragen is en waar liefdevolle aandacht en heling het werk doen.

“Houd niet vast aan woede, angst of pijn.
Ze stelen je energie en houden je weg van liefde.”

Een diepe zucht volgt. ‘Ja heel goed’, zeg ik dan. ‘Laat de spanning maar met je uitademing los. Je doet het heel goed.’ Die woorden raken hem, zie ik. Zijn ogen worden wat vochtig en ik zie een slikbeweging in zijn keelgebied. Hij kijkt me weer onderzoekend aan. ‘Het is oké’, zeg ik zachtjes. NU is het veilig!!!’. Hij knikt. Hij weet en realiseert zich dat het nu heel anders is dan vroeger, toen hij een klein ventje was en gewoonweg de tools niet had om de dingen die toen gebeurde te kunnen handelen. Even wil hij weer gaan vertellen, maar ik onderbreek hem. ‘Je mag nu voelen en je hoeft even niet naar de verhalen’, zeg ik liefdevol. Die ken je immers wel. De heling ligt niet in het verleden. De heling ligt in dit moment. Nu kun JIJ besluiten om hier anders mee om te gaan. Nu kun je ervoor kiezen om te stoppen met vechten en weerstand bieden, zodat je meer energie en verbeeldingskracht gaat krijgen om de vraag te stellen: Wat NU?’
Hij knikt en ik zie dat de boodschap echt binnenkomt. De stilte doet nu het werk. ‘Nu mag JIJ gaan ontdekken wat JIJ nodig hebt op dit moment en waar JIJ vanaf dit punt naartoe wilt. Nu pak JIJ de regie over je leven als volwassen man weer terug en sta JIJ voortaan aan het roer.
Neem je eigen verantwoordelijkheid over datgene wat van jou is en laat los wat bij die ander hoort. Je hoeft er niets meer mee.’
Hij kijkt me weer aan. Zijn ogen zijn zachter en zijn taalgebruik is nu vriendelijk en positief. ’Het wordt tijd dat ik loslaat en tot vergeving ga komen’, zegt hij zacht. Ik knik. ‘Ja, dat klopt’.

“Hoe stiller je wordt, hoe meer je kunt horen”

Er is zoveel kracht te voelen in de stilte die er nu in de kamer is. Ik leg uit: ’Uiteindelijk gaat alle vergeving over jezelf vergeven, want het zijn jouw oordelen die je op de ander geprojecteerd hebt en die je weer terug mag halen.’
Hij knikt. ‘Yes, I know ‘, zegt hij lachend. Ik knik en blijf in verbinding. ‘Weet je, vervolg ik, vergeving is niet iets wat we doen voor de personen die ons pijn hebben gedaan. We doen het voornamelijk voor onszelf, zodat we niet langer slachtoffer of gevangene van het verleden zijn, zodat we kunnen ophouden met het meedragen van een veel te zware last.’
‘Ja, dat klopt’, zegt hij overtuigend. ‘Ik moet eerlijk bekennen dat de boosheid eigenlijk een deel van me is geworden en dat ik soms echt niet snap waarom ik zo boos kan reageren. Het lijkt wel of die boosheid mij dan overneemt ofzo.’
Ik knik begripvol en vertel verder. ‘En nu je dit weet dat jij je identificeert met je boosheid, kun je het vanaf nu ook anders gaan doen. Je bent namelijk niet je boosheid, maar je voelt de boosheid. Dat onderscheid is belangrijk dat je dat kunt inzien. Hij knikt en er komt meer zachtheid in zijn gezicht en lichaam.
‘Het is nu nodig dat je bereid bent om eerst je woede te herkennen, zoals we dat vandaag hebben gedaan. Durf stil te staan en erken het jongetje in jou dat zo veel lawaai maakt, omdat het ten diepste zoveel pijn heeft en zich niet begrepen voelt. Het jongetje wil, nee sterker nog, het eist nu van jou dat je eindelijk echt naar hem luistert. Durf die verbinding aan te gaan, zonder dat je helemaal in die emotie hoeft te stappen. Neem het waar en durf te voelen wat je nodig hebt. Zorg dat je die behoefte, waar het kan, gaat invullen in je dagelijkse leven. Jij kunt als volwassen man je eigen kind als het ware bij de hand nemen en zeggen dat het NU wel veilig is en dat jullie het voortaan samen doen.’

“Laat gaan wat was,
accepteer wat is,
omarm wat komt”

Met de hand nog steeds op zijn hart kijkt hij me aan. Zijn hele lichaam is nu rustig en hij ademt steeds dieper kan ik zien. Ik voel een vlaag van liefde en warmte door de kamer heen gaan. Wat is dit mooi en liefdevol.
Ik vervolg: ’Leer accepteren dat het verleden is geweest wat het is geweest en dat je nu in staat bent om jezelf uit die gevangenis te halen, waarin jij jezelf had opgesloten. Je vindt geen vrijheid als je net blijft doen of al die pijn niet is gebeurd. Wees moedig en wordt je bewust wat er diep van binnen ligt te pruttelen en eruit wil. Het is oude energie die daar vastzit. Laat die oude overtuigingen maar gaan. Ze dienen je niet langer.’

We kijken elkaar aan. Hij knikt. Hij weet wat hij te doen heeft.
Ik voel me dankbaar en vraag hem: ‘Hoe voelt het nu op je borst?’ Hij checkt even de plek onder zijn hand. ‘Het is rustig’, zegt hij en kijkt me aan met ontroerde ogen. ‘Dank je wel Joke’, zegt hij oprecht. ‘Ik was hier altijd zo bang voor en rende er zo hard voor weg door maar vaak te gillen dat voelen voor mietjes was. Het was erg fijn om dit samen te doen.’
‘Fijn, heel graag gedaan’, zeg ik vanuit dankbaarheid terug. ‘En weet dat dit alleen maar kan, omdat jij de moed had om dit proces aan te gaan. Oprecht dank je wel voor je vertrouwen’, geef ik hem terug.

“Door achter te laten wat je niet meer nodig hebt,
creëer je ruimte om te vinden wat jou vooruit brengt.”

We praten nog wat na en ik geef hem het advies om de komende tijd wat momenten te creëren, waarin hij nog even rustig gaat inademen naar het borstgebied en dit dan rustig waarneemt. Op die manier zal hij zich meer bewust worden van zijn gevoel op dat moment en kan de heling zich verder uitbreiden. Zijn hart mag hij weer leren openen, zodat de energie weer goed kan stromen. Ook vraag ik hem een foto te zoeken van het jongetje van destijds en vraag of hij die de volgende sessie mee wilt nemen.

We sluiten de sessie af en lopen naar de deur. Ik doe de deur open en hij stapt krachtig de wereld weer in. Op het tuinpad keert hij zich om. ‘Zo hé, dat voelt wel effies heel anders’, grapt hij. Hij spreidt zijn armen de lucht in en ik lach hem toe. ‘Geniet er maar van, zeg ik hem. Het leven is echt heel mooi’. Hij zwaait en roept nog na: ‘Tot over twee weken Joke.’
‘Tot over twee weken’, roep ik lachend en zwaai nog een keer.
Ik doe de deur achter me dicht en voel een intense dankbaarheid rond mijn hart en tot in de kleinste cel kan ik voelen dat ik dit werk te doen heb. Dit is mijn bijdrage aan de wereld, voel ik, om die wat mooier en liefdevoller te maken. Hier ligt mijn talent en kracht wat ik aan de wereld kan geven en zal dat de komende jaren blijven doen.

Mocht jij voelen dat je ook oude zaken wilt loslaten, neem dan de moedige stap om eens te komen voor een kennismakingsgesprek. Samen kunnen we kijken wat er gedaan kan worden.

Mocht je inspiratie willen vanuit een boek, dan raad ik je de volgende boeken aan. Als er een vrouw is die weet wat vergeving is, dan weet deze schrijfster (Edith Eger) het wel.
De Keuze
Het Geschenk

Vind jij het belangrijk dat mensen de kans moeten krijgen om oude wonden te genezen, zodat ze weer in hun kracht komen? Vertel ze dan a.u.b. over mijn werk of stuur dit blog naar hen door. Via mond op mondreclame komen we met zijn allen een stuk verder om te komen tot een mooiere en liefdevolle wereld. Stuur hen de volgende link: https://www.jomare.nl/contact.

Enorm bedankt.